nl
Als je net als ik jeuk krijgt van aerobicspasjes en instructeurs die hi-fives uitdelen tussen sets, moet je misschien juist eens een les volgen die dat allebei heeft.
Oké, ik was het ook niet van plan. Het liep zo. Zondagochtend dans ik het liefst Zumba op de laatste latinhitjes, maar als ik die ochtend naar de locatie bel zit de les al vol. Het alternatief is een bootcampsessie in het Transwijkpark, maar als ik daar puffend arriveer kom ik erachter dat ik een ander park moest zijn. Ik kijk op mijn telefoon. De les ‘BodyAttack ‘ bij de Work Out Club kan ik nog halen.
Bij de balie vraag ik of ik me in moet schrijven. Normaal wel, nu niet, zegt het meisje met een lach en een blender in haar hand. Bij de ingang van de zaal hoor ik de instructrice vertellen dat dit een heel speciale les is. Niet alleen begint vandaag een nieuwe choreografie, er doet ook nog eens een Les Mills fenomeen mee. Johan van der Ven heet hij, en door de glazen deur zie ik de vorige groep al met deze BodyAttackGod poseren voor een groepsfoto.
Ik heb geen flauw idee wat de les eigenlijk inhoudt. Johan – blond jongetjeskapsel, armen als boomstammen, kort gymbroekje – legt uit. “BodyAttack is een pittige combi van aerobics en krachttraining.” Aerobics. Moet je net mij hebben. Ik krijg al uitslag van het woord aerobics. Ik begin dus bevooroordeeld en zonder benul van het concept.
Tijdens de les staan drie instructrices en Johan op een podium. In de zaal begint de groep van minstens dertig vrouwen en een handjevol mannen te springen en stapjes uit te voeren of hun leven ervan afhangt. Tot mijn verbazing gebruiken we geen gewichten, alleen ons eigen lichaamsgewicht.
Het accent ligt vooral op de benen. Alsof ik hardloop, maar steeds even pauzeer om aerobicspasjes te doen. Het voelt alsof we met z’n alleen de bus moeten halen, alleen is het bushokje een boombox en schalt er een houseversie van Tracy Chapman’s Fast Car uit. Sportschoolhouse, welteverstaan.
Ik heb een longsleeve aan (bootcamp ging niet door, weet je nog), en ik ben na een kwartier hossen ruim aan het transpireren. Dat bevalt me wel, ik kan me eroverheen zetten dat ik aan het aerobiccen ben. Ik maak mezelf het volgende wijs: als mijn lichaam er blij van wordt, wie ben ik dan om me ertegen te verzetten? De les gaat snel voorbij, en ik zit er redelijk goed in.
Thuis lees ik na dat BodyAttack een intensieve intervaltraining in groepsverband is, waarbij je aan conditie en kracht werkt. Je conditie wordt er zeker mee geprikkeld, maar ik kan niet zeggen dat BodyAttack als krachttraining voelt.
Een van mijn favoriete wetenschappers, Dr Rhonda Patrick zweert bij aerobics. Ik zoek op waarom ook alweer, en ik lees dat de fitnessvorm leeftijd gerelateerde veranderingen in je hersenen bijna volledig kan omdraaien. Dat krijg je al voor elkaar als je er mid-life mee begint en het langdurig volhoudt.
Als dertiger begin ik de helft van een gemiddeld mensenleven te naderen, dus ik duik in haar onderzoek. Voor wie graag kettlebells omhoog sjort en geen fan is van groepsjells is deze les niet uitermate geschikt. Aerobicsfans zijn hier zeker aan het goede adres. Aan het humeur van de sprankelende instructrices zal het niet liggen. En aan Johan trouwens ook niet. Ik ben bij de groepsfoto wel even àchter de groep gaan staan.
Shinta is altijd op zoek naar nieuwe manieren om lichaam en geest te slijpen. Haar obsessie voor zelfverbetering zorgt voor een druk schema waarin yoga, zwemmen, vechtsporten, reizen en artikelen schrijven strijden om aandacht. Voor OneFit duikt ze diep in het Utrechtse lesaanbod en vist ze de meest opvallende lesjes uit de Amsterdamse OneFit-jungle.
